Rüzgar duyulmuyor artık koruda,
Gece yorgun,bütün sesler uykuda

Zaman zaman düşen yaprağın sesi,
Gelen son baharın ilk teranesi.

Gece öyle sessiz,öyle durgunki,
Bir hece bin yankı verecek sanki

Fırtına öncesi sessizlik gibi,
Tedirgin bekleyiş sarmış her yeri.

Kaybolmuş,aşina olan ne varsa,
Bu aysız gecenin karanlığında.

Deniz kapkaranlık,engin bir boşluk,
Tutmuş nefesini,almıyor soluk.

Belkide yanında yorgun uzanan,
Korkuyor sahili uyandırmaktan.

Uykusuz gözlerim olsa da açık
Kapalıymış gibi,her yer karanlık.

Ölmeden mezara gömülmüş gibi,
Bir hisle doluyor,insanın kalbi.

Kurtulmak için bu,siyah kabustan
Yüzünü düşündüm,ışıklar saçan.

Bu korkunç geceyi aydınlatacak,
Ruhuma bir nebze,ışık tutacak.

Gecenin içinden sanki o anda,
Güneş gibi doğdun,hayal ufkuma.

Orhan Altınbaşak