kaybettim kendimi
kaybettim kendimi
ay süzülürken ufukta, bulutları yırtarcasına salıyor rengini kızılın tonları aydınlatıyor,bir melek edasıyla,evreni bir maral kıvraklığında sanki, göz mesafesinde kaybettiriyor kendini, bir bulut kümesi daha gelip kapamasa bari gökyüzünün silüeti suya düşmüş bu akşam farklı ressamın tuvalindeki renk cümbüşüdür,suyun ahvali mecali sanki,son bir fırçayı bekler, sarayların müdavimi müzayede’de “sattım”anonsu, ile belirlenir onun kaderi İşte böyle bir ahvalde, hapsolmuyor hayaller, Döküldü yine o muhteşem tuvaldeki tüm renkler Bir bankta oturmuş seyrederken, o suya vuran resmimmi Bilmem hangi galeksiden geldi, inmi cinmi karşımdaki kesif bir korku uyandırdı bu düşüncelerden sanki mahşer yeri şehrin titrek ve fersiz ışıkları,söndü sönecek, gece uçuşan her ne varsa adeta insanoğluna ayak uydurmakta raks’ta, renkli ışık cübüşü ortalık, insanlar hedefsiz, gayesiz bi haber, sanki tüm insanlar böyleymiş gibi Arıyorum, dingin sahillerde, "suya vuran "aksimi yine Kaybettim kendimi Gördünmü beni diye Mustafa YILMAZ (sertesenyel) 14.01.2015 / İstanbul |
Yüreginize saglık kutlarım