ZORUMA GİDER ÖLMEK
Gecemi sarıverdi sessizlik ardışığı
Ürpertir gurbetteki aşığı bu sükûnet Pervaneye ölümdür mumun titrek ışığı Sevdalıları yakar bakışlarda suhunet Zoruma gider ölmek böylesine severken Buzlanmış senelerin altından aktı ömür. Ne aşka geç kalındı, ne de vedaya erken Çaresizlik içinde yolun sonu görünür Vicdan azabı gibi içimi kavuran aşk! Alevinle gönlümü dağlatma ne olursun. Rüzgarlarında beni günaha savuran aşk! Pişmanlıklarla kalbi ağlatma ne olursun. Yüreğime gömdüğüm aşktan can bulan canan Sensiz güneş tutulur, sensiz yıldızlar kayar. Coşari’dir gözdeki parıltıya aldanan Sensin gönül ülkemde hüküm veren şehriyar İbrahim COŞAR |