DÜŞLERİM DEĞİL GERÇEĞİM OLbiz sevda yolunda beraberce yürümeyi bir türlü öğrenemeyen adı konmamış iki yolcuyuz gülüşlerimiz azaltmaz yüreğimizdeki acıyı yüzümüzdeki kesik çizgilerin esiriyiz düşmez yanyana aksak gölgemiz sonu bizle biten gecelerde karanlığı deler gecenin hüznü gözyaşlarım birikir kirpiklerimde aynı suçun iki mahkumuyuz ikimizde özlemin bir adı sen diğeri umudumdur sensizlik zemheride kalıp yok oluşumdur sen yanımdayken herşey ne de güzeldi seni ve sevgini özlemle bekleyeceğim ağlamayı sevmeyen ben şimdi özlediğim şey haline geldi hasret yangınları yakar beni bebeğim ister yalan ol istersen imkansız bir sürpriz yap geliver ansızın gözlerimden akan yaşlar uzarken yanağıma kalbim hasretinle yaşamayı da öğrendi sen de benim gibi aynı duygular içindesin biliyorum elimde ucu sönmüş sigaram ve zula ettiğim not defterim içinde seni anlatan sözcükler saklıdır deniz bile bu gün çok durgun yoksa o da mı yedi benim gibi vurgun gökyüzünde dolaşıyor kara bulutlar martılar uçuşuyor belli belirsiz elimde çatlamış midye kabukları var karanlığı getirse de gözlerime o hüzünbaz gölgeler gözlerim yarı kapalı da olsa çizer resmini ... Refik 12 . 01 . 2015 İstanbul |
yürümeyi bir türlü öğrenemeyen
adı konmamış iki yolcuyuz ..... süper bir giriş harika şiirin özü ilk mısralarda zaten.Yüreğinize sağlık