MÜZEYYENKaragünün dostu, erkek gibiydi Ruhumu, Müzeyyen bilirdi benim İnsanın hasıydı, Adam dibiydi Hüznümü ortadan bölerdi benim Teselli ederdi, kaderdir olur İnsanın başına yazılan gelir Üzülsem çıldırır, ağlasam ölür Çıkmazıma çıkış, bulurdu benim Nahiye arasam, bucak açardı Yüreği titremez, kucak açardı Ocak’ta Şubat’ta çiçek açardı Yüzüme sıcacık gülerdi benim Ağrımı sızımı koymazdı dizi Elmaydı yanağı gamzeydi yüzü Hele o gülüşü o kara gözü Aklımı başımdan alırdı benim Çilemi kendine sefa bilirdi Derdimi derdine cefa bilirdi Merhamet bilirdi vefa bilirdi Yaramın yareni olurdu benim Ne şikayet eder ne sitem eder Saçını yoluma süpürge eder İbrahim olana İsmail’im der Ölürdü uğruma ölürdü benim Ömür selasıyım seladan kaçmaz Gözün elasıyım eladan kaçmaz Kalu belasıyım beladan kaçmaz Kavgaya peşimden gelirdi benim Yollara düşerdi geçikmiş olsam Bulmasa ardımdan melerdi benim Ciğerin közlerdi, acıkmış olsam Cürmümü süpürür silerdi benim |
Kutluyorum kalemi; beğeniyle okudum
Yüreğin var olsun
__________________________________________Saygılar selamlar