Her gün farklı bir rüzgâr esiyor
Farklı bir deniz, farklı dalgalar
Kokusu sesi bile farklı
Meltemlerin.
Gülerken…
Gamzesini saklar oldu bulutlar
Gökyüzü cihana küsmüş sanki
Gün batımı neşesiz, yorgun
Sanki bir siluet, bir yansıma
Yerde ne yeşilin gizemi
Ne de beyazın asaleti var
Sahiller sessizliğin çığlıklarıyla dolu
İnsanlar konuşur ama
Duyamaz benliğinin sesini
Dili zihnini zikreder kalbini değil
Gözleri bedenleriyle görür ruhlarıyla değil

İnsanları…
İnsanları değiştiren insan mı? Doğa mı?
Güneş mi kuruttu sevgiyi, gözyaşını
Rüzgâr mı savurdu insanları duygusuzluğa
Yoksa masallar mı yaptı bize bunu
Hep masallardaki gibi
Güzel ve nazik mi sandık hayatı

Artık bitti masallar
Sesi soluğu çıkmaz oldu anıların
Ne anne ne de bir baba
Anlatmaz oldu bir kıssa

Şimdi
Hikâyelerin sesi martılar
Gök gürültülü sağanaklar
Melodisi ise
Falez döven dalgalar
Hepsinin sesi
Çığlık çığlığa hıçkırıklar…

YUNUS EMRE ELÇİ