Neyken ne oldu
Neşem yok.
Ağzımın tadı bozuldu, yemeklerin tadı tuzu olmaz oldu. Kalbim yorgun Dilim lal. Ve artık! Artık benim için, akla kara belli oldu. Ne güneş, ne sıcaklar Ne de güzeller, Benim kanımı, kaynatmaz oldu Ve bir de! Gözlerimden kara bulutlar, hiç eksilmez oldu. Dinlediğim, Bütün şarkılar en kötü türküler bile, benim için ağıt oldu. Dilim lal! Birisi bağırsa sesim çıkmaz oldu. Yok yere! Önüme her gelen beni, azarlar oldu Geceler ağlatıp Sabahları güneş, üşütür oldu. Bozuldu! Ağzımın tadı bozuldu. Ve! Kalbim yoruldu, Hazan geldi sonunda, yüreğimin ortasına oturdu. Yüzlerimdeki, çizgilere Kırışıklara! Kendini bilmez, kötü aynalar bile, kahkayla güler oldu Saç sakal karıştı Ne şimşir ne’ de, kemik tarak, işlemez oldu. Çevremde, Sözüm, tutulmaz oldu Çocukluk günlerim yeniden geldi, başköşeye kuruldu. Ve! Hayallerim, çoğaldı Geçmişim, gözlerimden gitmez oldu. Dostlar üzülüp Acıyanlar her gün, çoğalır oldu. Ayaklarım dizlerim! Ve en çok’ da gönlüm! Düne kadar neyken, şimdi hissiz duygusuz biri oldu. 31 Aralık 2014-12-31 Ahmet Yüksel Şanlı er |
saygılarımla