mum ağır ağır kendini tüketmekte
aydınlatmaktadır meclisleri,
yandıkça parlamaktadır,ışık saçmaktadır ortalığa
pervane etrafında dönmekte ışığın parlaklığına kaptırmış,
ihtişamını izlemektedir,
ve şöyle seslendi pervane muma,
ey mum etrafında fır dönmekteyim yaklaştıkça hissetmekteyim ateşini
mükemmelliğin karşısına gözümü almamaktayım biliyorum daha yaklaşırsam yanına kül olacağım
ama yine yaklaşmak isitiyorum,küle dönmeyi arzulamaktayım,anlatamadığım bir duygu,
sende erimek istiyorum,
mum,ey pervane bu duygun aşk olsa gerek varlıkları garip hallere koydukları hep anlatılmıştır
mecnunları divane ettiği,ferhatları çöle vurduğu,
canlarına kıydıkları bile duyulmuştur,
beni dinlersen vazgeç bunca çabadan çünkü sonu yoktur bunun,
pervane,anlattıkların akla yatkındır ama bil ki aşık olmuş gönül vazgeçmez sonunda yok olmak olsa da,
söyle demiştir arifler aşkı için ölenlerin mezarında ağlamayın,tebrik edin onları çünkü
her şey aşk hikmetine yaratılmıştır,aşık maşuku uğruna çöllerden susuz geçer,okyanusları aşar,
ey pervane güzel konuşursun dedi mum
benim aşkım sana değildir,birinin istediği diğerinin kabul etmediği aşk değildir,
olsa olsa saplantıdır,aşk ve saplantıda görmekteyim ki bazen aynı kavramda toplanmaktadır ama saplantı hezeyandır,
ben yanmaktayım

karanlığı aydınlığa çevirmek için,alevler fışkırtmaktayım,
yanmaktayım her ışıkla kütlem biterken mana anlamında devleşiyorum,
yolu aydınlatmak için,
sen bende yok olmak isterken ben de geleceği var etme gayesi var,
sana ben yeterken
ben için sen sadece bir eklenti,
sözü uzatmayayım,senin aşkın hezeyandır,
bana yaklaşman senin için ölümken benim için enerji israfıdır,
pervane gözü yaşlı hezeyan içinde sevgilisinde kül olur,
mum ah der
aşk...