öfke
geceleri sevmiş zamanla karanlık olmuş bir adamdı,
gecenin karanlığının saklamasını umdu hatalarını, hiç anlatamadı yada anlaşılamadı artık önemsiz kelimeler, ama birtek onlar kaldı. artık onları bile anlamdıramıyor bir şey yükleyemiyordu, yapamadığını bilerek yazıyordu. içini dökmek,hafiflemek uğruna her seferinde başaramasada devam ediyordu. zaten yapabildiği pek bir şey yoktu... boş bakan gözlerle izleyebilirdi dünyayı. sanırım, tek özelliği buydu. ama artık kekeliyor cümleleri yutuyordu. karışık... ve bir okadar karanlık... kafasından geçenlere rağmen oturduğu yerden kalkmayıp, rutine dönmüş başkasının gerçekliği olan yaşadığı her dakikayı tüketiyordu boşa giden her anın farkında. |