ilkin su katık oluyor sofraya
Sonra ekmek nimetiyle bütünlüyor yüreği
İlk adım yönü bildi mi
hayat artık öremediği oyunlar da bağlanır
O vakit ki ağlamak bile saadet olur


tüm değerler katlediliyor bir çiçeğin uğruna
Çünkü benim denir ilk anları
sabır tespihinden umutlar çekiliyor
Kusuyorum içime misafir gelen tüm kötüleri
İblis topluyor


aylar günleri kokluyor
ama gün bilmez ki ayı
günler doğurmak ister saat saat mutluluğu
Bir koşuşturma maratonu daha
öteki güne taşınır
Çünkü ay gebedir mevsimine
ve verilince komutlar
tüm gözler dikilir tüm beklentileriyle seneye
zira hep yalnızdır umutlar


ilk olan ne varsa heybede
Bir bir eklenir birbirlerine
Ruhları taşırlar sırtların da
Hayat ya yeknesaklık ta bunalır
ya da dolu dolu coşku da
yol alır


insan oğlu bu ya
o göz ve öteki gözlere mahkumdur
ya da dudak kıvrımları kaydırır uçuruma
şuh duygular nefsi çok sever de alır kendine
dokunur her şey gurur ve kibrine
sonra
sonra mı yok ki bunun başı sonu sonrası
hepsi tabut tabut taşınırlar ölüme
ağır ağır öpülür gözyaşları derinlikleriyle
damlası bile üzerine düşerse
sonlandırır tüm sevinç bağlarını
uzakta kalır fenerini söndürerek umutlar
inerse yüreğe akıla saplı hasutluklar
kimse varıp da karşıya ben adamım demesin sakın
geçip de gitmiştir artık o günler


bir bilinmezlik çukuru açılır göklere yol olsun diye
semaha vaktinde hep öter kuşlar
yeşil ve mavi kimine göre çok uzaklıklardadır
çalınır yüzlerine kırmızılar


bir dervişin ilk ve son sözlerinin
arasın da kalırlar
kehanetler bir bir yok olurken ilk ve sonlarıyla
her şey ölüme kadar
girerler kapıdan avuçlarında ki kaderleriyle…





/12.12.2014/- AZAP…