Ne güzel olurdu yaşasak hayallerde,
Hiç ağlamazdım böyle hüzünlü gecelerde.
Üzülebilir mi insan hiç kendi hayalinde?
Ne güzel yaşardık seninle geçip giden günlerde...

Ne sen beni üzerdin , ne de ben seni
Yuvamızı kurunca çocuğumuz olurdu.
İlk yavrumuz kız olurdu bolca kitap okurdu.
Üzülme hayal değil mi? yarında olur abisi.

Sabah evden çıkanca giderdik afrikaya,
Tüm açları doyurur acıkırdık birazda.
Karnımızı doyurup uyurduk sarılınca...
Öper uyundırırdın beni sabah olunca.

Hayal değil mi işte paramızda olurdu...
Eve gelirken sana hep çiçekler alırdım.
Yaprakların üzerine senin adın yazardım.
Seninle yuvamız mutluluğu bulurdu.

Ayrılık kelimesi eskilerde kalırdı.
Mutlu olmak isteyenler adımızı anardı,
Nazar deymesin diyede dualar da ederdik.
Ah hayaller gerçek olsa nasıl sevinirdik?