İNSAN
Dökülüyor sezsizlik yavaş yavaş
Her bir yanı uğultular sarıyor bahçemde Sonra, Bir yaprak düşüyor ağaçtan Gözyaşlarımın usulca aktığı son çehrede Yoksulluk seyrediyor o eşsiz manzarayı, Ardından çaresizlik adım adım yaklaşıyor Rahatlığı yüzlerinden okunuyor ikisininde Üç günlük dünyada bizden alası yok diye diye Gitme vaktidir diyor içlerinden biri, Gölgeleri belirerek yürüyorlar arkalarına bakmadan Nasıl bir şehirdir bu Ey yalnızlık! Seninleyken bile sensiz yaşıyor bu zaman... |