GÜZ GÜNEŞİGünün ilk ışıkları uyandırıyor beni Gözlerimi alıyor parlayan güz güneşi Hüzmeleri giriyor penceremden içeri Isıtamıyor sensiz üşüyen bedenimi Gri bulutlara inat doğuyor güz güneşi... Baktığım aynalarda hayalin gülümsüyor Uzanıyor ellerim boşlukta kayboluyor Fırtınalar beynimde yılları sorguluyor Susta kalan yüreğim,kendini tüketiyor Bendeki izlerini yakıyor güz güneşi... Şair ruhum avare vuslatın hayalinde Biliyor sen divane hercai hevesinde Uçurum kenarında hayatın beşiğinde Bir adım ötesi ölüm düşmenin eşiğinde Senli hayallerimi biçiyor güz güneşi... Gecelerin hüznünden uykularım firari Gözlerimin neminden yüreğim yangın yeri Sendin çıkmaza iten gönül hikayesini Nazarında neden ben oldum aşkın katili Akşam kızıllığında batıyor güz güneşi... Bülbüller şakıyorsa güz gülleri açmaz mı Gül-derenin elinde gül kokusu kalmaz mı Gel-gitler yaşanırsa yeminler bozulmaz mı Sevgiler sınanırsa aşklar yara almaz mı Son defa türküsünü söylüyor güz güneşi.. Duygu Şen |