Kimseye anlatamazdıkYar... Ben kenar semtlerin çocuğuydum Acı ve ıstırabın toprağında umutlandım Açziyet ve çaresizliğin girdaplarında yorgundum Söylenemezdi düşünceler, melül bırakan haller, boyun bükülürdü Her bakımdan sosyal şartlar gariplerin aleyhine tezahür eden sancılardı Baca tütmez, çorba pişmez, soğuk geceler hiç bitmek istemezdi, uyumak marifetti Bir geçim uğruna ve karın tokluğuna anne, baba erkenden çalışmaya gidince, yalnızlık refiktir benimle Susardık, zorundaydık, kimseye anlatamazdık, acınmaktan katiyen hazlanmazdık, sanki hakaret sayardık, şefkat ve muhabbete o kadar açtık, sevgi ve neşeye muhtaçtık, fakat bir ömür umutlarımızla sabahladık... Mustafa Cilasun |
Gönlüne sağlık.
Selamlar...