Yok(tu) ...Her gün aynı sanki niye bu ayna elimde kendime bakınca kapanıyor perde çok sonra öğrendim yalnız olduğumu pencere camları kendini kırınca zaman küsmüş kendine büyük bir sessizlik ordan oraya koşturan atlıkarınca dönme dolaplar da mutsuz kendini arayan bir kitap sayfalarında sarı bir sır sayfaları tozlu bir anı bu kadar kalabalık olmamalıydı kendine intihar resimler eski bir hatıra vurulmuş kaçak bir akşamüstü sıfıra yakın bir gölgenin ihbarı köşebaşları kendini ele vermiş ıslak bir caddenin hayal perdesi aralanınca tüm ışıkları şehir kendini vurdu zaman mekan ______yoktu ... |