Mum ışığında bir akşam,
Karanlıklara sıkışmış
O pencerenin ardında,
Ben, duygularım
Ve yalnızlığım,
Yaprak misali alevlerle dost.
Ve bir beden ki
İncecik, sımsıcak,
Kendi kendini eriten post.
Sanki biten umutlarıdır
Taşırken baş üstünde
Vücudunu okşayan katilini
Kendinden bir parçadır oysa
Yavaş yavaş sona ulaştıracak
Mağrur ve sevgili bedenini.
Seyreder, sonra yaşarır gözler
Ardından gürültülü bir sessizliktir,
Bocalar kaynayan su sesi,
Düşünceler alevlerle dans eder,
Dudaklarda ise
Özlem dolu gönül namesi:
—İçimde nice uzun yılların özlemi var.
Ah, ah!
Bu şarkılarda hep nereye kadar
Arzulanan ölümsüz aşkların busesi;
Akşamların huzursuzluğu,
Derinliğin sonsuzluğu,
İçimin boşluğu,
Nereye kadar, nereye kadar?

Ve yine
Kahrolası dingin yalnızlık.
Dışarıda ise
Kızılca soğuk, karanlık.
Artık böyle sonlarla,
Böyle gözyaşlarıyla
Hoşça kal diyor güneş,
Böylesine titreterek,
Böylesine sarsarak.
Duygularla gerçekler arasında artık
Buğulu gölgeler arkasındaki cam.
Ve siz,
Gördünüz mü böylesine hüzünlü
Mum ışığında bir akşam?

Kaan Özer