Süreç
Sevdiklerini kaybettiğinde anlıyorsun ki,
Yıllarla günler arasındaki fark saatlerden ibaret Eskiden seni üzen şeyler, yavaş yavaş seni güldürmeye başlıyor. Anlamsız insanlarda, anlam aramayı bırakıyorsun. Egolarının seni nasıl ele geçirdiğini fark ediyorsun. Egolarına karşı savaş açıyorsun, yeniliyorsun. Yenilmek zevk vermeye başlıyor yavaş yavaş. Sen yavaşladıkça hayat hızlanmaya, Sen durdukça bir şeyler ellerinden kayıp gitmeye başlıyor. Tam koşmaya hazırlanıyorsun, ufacık bir tümsek her şeyi berbat ediyor Ama artık biliyorsun ne kadar hızlı koşarsan koş, zamanı geçemezsin. Zamanı geldiğinde deyip geçiyorsun sende, bir türlü zamanı gelmiyor Doğru zamanın o an olduğunu anlıyorsun. Hissettiğin andan daha doğru bir zaman olabilir mi ? Tekrar yazmaya başlıyorsun, deniyorsun deniyorsun! Yazdığın hiç bir şey hissettiklerini ifade edemeyeceğini anladığında, duruyorsun Suçu yazdıklarına atıyorsun, Halbuki sende biliyorsun suçlu yazdıkların değil, hislerini anlamaya yetmeyen kapasite. Şarkılar daha anlamlı gelmeye başladığında, hayatın anlamsızlaştığını hissediyorsun Usul usul kabul ediyorsun, olup bitenleri Gecenin karanlığına vuruyorsun kendini, biliyorsun ki Gecelerde senin gibi sessiz ve yanlız. En zor soruya geliyor sıra, NEDEN ? Ah o soru ... Nedenini kimsenin bilmediği kendinden başka Herkese sorduğun, yine kendinden başka. Gecenin bir vakti sokağa fırlıyorsun, hafif çakır Karanlığı suçluyorsun, oysa bilmiyorsun ki Işığı görebilmek için, karanlığa ihtiyacımız vardır. Bir kez daha öğreniyorsun ve bir kez daha. Sonra bir bakıyorsun, başladığın yerdesin. Son kez, bir kez daha diyorsun, bir kez daha. Ama bu sefer gülümseyerek ... |