Şimdi şu an kendimden çıkıp gitsem
Bir geceden sıyrılır gibi bir ışık mı
Bir sessizliğin içine dalıp parlayan ses mi
Olurum olmasına belki daha çok öfke
Ateşlenen bir uçkurdan daha ziyade
Bilmiyorum maviyle mi sussam yüreğimi
Yoksa kan revan kelimelerle mi öldürsem
Beni sevmekten vazgeçmişliğimi
Ben yaşlanmanın adamı olamayacak kadar
Gençliği olan ruhken nasıl çıkarım kendimden
Ve yılların hesabıyla tek bir anı nasıl bilirim

Başladığım yerin yönüne doğruyum yine
Her kimsenin gerilip zaman yayından atıldığı
Bir menzil benimkisi de öylesine bir ölüm
Aynı sebepten bilmem kaç kişi öldüyse
Silme bir yanılgının yaşamışıyım işte
Her göz gibi görüp eşyanın etini kemiğini
Ve her işitenin seslediği bazı kelimeleri
Bende mal ettim nefesime öylesine
Ve nefsimin önüne koyup salladım durdum
İçimin uçurum zannettiğim acizliklerine

Ah ben ah ben uzayıp varayım derken
Kısalıp azalan ve tükenmek için çoğalan
İnsanlardan belki kertilmiş bir adamım
Belki yokluğumla bir faydayım hayata
Biraz taş kum dal budak bir ağacım
Bir kuş kanadıyla göğe doğru ağanım
Belki gübre içinde ki böcek kadar huzurlu
Sakin bir yıldızıyım gözlerin içinde ki
Gönlü alkışlatan renklerimle bir aşk
Ya da sulara serpiştirilen yakamozum
Ama her neysem işte ben en çok oyum


Kendimi anlatmak değil gerçek derdim
Varsa bir mülhemliğim sadece anlamak
Doymak bilmeden kanıp bitmeden
Uçsuz bucaksızlığımı bildiğim halde
Daha çok daha çok vargücümle anlamak
Bu yüzden sürekli kendimle kavga ediyorum
Çala kelime dalıp içime kıyıp geçiriyorum
Seviyorum dalga dalga gelip kıyılarıma
Yine kendi kayalıklarıma sunuyorum
Kaç bin yıldır bu haldeyim hesap etmeden
Aynı şarkının nakaratıymışım gibi sevgilimin
Aşklı dudaklarında terennüm ediliyorum