ADI AŞK BU EZİYETİN...
Çocukken bilirdim ben sevmeleri, kıyaslamayı küçükken öğrettiler bana..
’Anneni mi daha çok seviyorsun, babanı mı? derlerdi, ’ikisini de derdim.. Hep birini sevmem için inatlaşırlardı benle. SEvmek neymiş o zaman öğrenmeye başladım ben. Zamanla sorular değişir oldu ’beni ne kadar seviyorsun? ’gibi.. ’dünya kadar, sonsuz’ derdik yada iki yana açıp kollarımızı ’işte bu kadar’ diye gösterirdik. O kadar kolaymıştı ki o zamanlar kendimizi ifade etmek, o kadar kolaymış ki yaşamak... Keşke hiç büyümeseydim de apladığım tek şey; içimin değil düşüpte dizimin kanaması, Kalbimin değil de oyuncağımın kırılması olsaydı. Keşke... |