Vurun ulan vurun
ben kolay ölmem
der
Ahmed ARİF

Kim demiş ki ben ölmüşüm
Kim demiş ki mezarımda mevtayım
Damla damla yeşerirken yağıp yağıp semavattan
Her mazlumun yanında,her insani saftayım
Ölüm darbesi alırım hangi kavattan
Kâh yerin dibindeyim,kâh bulutun üstünde
Yaşarım kaya gibi sağlam iman büstünde
Kim demiş ki ben ölmüşüm
Milyonlarca yüreğin gözyaşında yaşarken
Mazlum safta engebeler,barikatlar aşarken
Devrimden,devrime,dağdan dağ’a mavzer ucunda
Keleş güllesinde zulmün alnında çoşarken
Ben ki devrim düşlerinde
Ölüm sıratlarında
Ölümleri milyonlara bölmüşüm
Benki nice azraile dudak büküp
Ölümlerin kıyısında gülmüşüm
Korkular salarken silüetim âleme
Rahmet yağıyorken,damla damla laleme
Kim demişki ben ölmüşüm
Ben ölümü ölümsüzlük şerbetinde bilmişim
Bak gökteki yıldızlara
Görürsün bakan benim
Bak parlayan yaldızlara
Çıra çıra yakan benim
Bak bir mavi semalara
Şimşek,şimşek çakan benim
Ölümü nergiz diye saçlarına takan benim
Ben ki Yılmazları,mahirler,denizleri
Yüreğimin ummanından feda vermişim
Milyon milyon gülden güzel benizleri
Âleme ayrı manada seda vermişim
Özgürlük dedikleri ululuğun uğrunda
Yatırmışım uykuyla kalbimin ülke bağrında
Şimdi benim hasadı biçme zamanım
Olmadı hiç kavganın cephesinde amanım
Şimdi çalmak üzere iki parmaklık sazım
Ben ne çoğun çoğuyum,nede azından azım
Derin melodiye yükledim sözü
Dosta devrim sofrasıdır türkümün özü
Yakılsın ak ellere zılgıtlarla kınalar
Donansın amed kalesi ahenkli mumla
Gülsün artık gözü yaşlı,yıldız saçlı analar
İlan’ı zaferimdir bu savaşta umumla
Kim demiş ki ben ölmüşüm
Dikilmişken orta yerde naramla
Dikiş tutumaz yar kanayan,kaç asırlık yaramla
Ölmemişem burdayım
Ameddeki dosta dost
Düşman göze kanlı post
Merdinden başkasına yar olmayan surdayım