Yanmak herkesin harcı değil ki,
Yazmak söndüremez bu alevi.
Aşkı dinlemez eğriltir beli,
Bana yarin eli gerek eli.

Adımı kalpleri saran derin atışlarından,
Yüzü ıslatan gözlerin tutkusundan almışım.
Sıcak yürekte yaptığım ince nakışlarımdan,
Bir solukta hayatların benliğini çalmışım.

Hissetmiş, çağarmış her yerde bütün dünya beni,
Erkeğin nefesi, kadının saçları olmuşum.
Suçlamış ulaşamayınca bütün derya beni,
Kalplerinde baharları tadamadan solmuşum.

Umutlu, mutlu, kolay görününce ben insana,
Olmuşum gönül için serin göklerde medeni.
Keder, ayrılık sarınca hayatların şansına,
Anmışlar; bahtsız, üzgün, sıcak çöllerde bedevi.

Bazen soğuk koridorda, bazen sıcak odada,
Kalpte açan, mis kokan çiçeklerin hepsi benim.
Bazen ömürleri birleştiren beyaz masada,
Çürüyüp solan güllerin kara dikeni benim

Her hatırada kırmızı umutlarla beslenen,
Kırmızı rengi benim, sevginin en güzeliyim.
Güzel anılara ayrılık girince terslenen,
Karaların adı benim, bitmeyen kederiyim.

Bütün şairler, beni yazar, sözler beni söyler,
Ruhlarında kıvrılan coşkulu ırmak misali.
Ayrılık girince araya onlar bile söver,
Gerçek dost gibi görünürler, dost olmak mecazi.

Bırakın beni, aşk seçen ayrılığı da sever,
Bırakın, aşıklar ayrılığı adımla ansın.
Bırakın, Sırrı beni hiçbir yerde etmez heder,
Bırakın yazsın, oda benim ateşimle yansın.