O kocaman çınardı, bu koca dağ eviydi,
Her yerinde kökleri, bu diyarın deviydi,
Çevresinde dostları, sunduğu şey seviydi,
Tüm canlılar can bulur, huzur bulur bakarak.

Ağaçlar ve hayvanlar ona saygı duyardı,
Kurnaz çakal da dahil sözlerine uyardı,
Lakin altında insan kibir, savaş yayardı,
Çevresinde ne varsa yok ederek, yakarak.

Defalarca yaşandı, artık umut yeşerdi,
Fakat onlar uslanmaz ne de olsa beşerdi,
Önlem alıp köküyle derinleri eşerdi,
Haklı çıkardı bomba, gök yüzünden çakarak.

Kayalar ve alevler altındakini yuttu,
Kökle dağa tutundu, o anda dağı tuttu,
Altında kalanlarsa birbirini unuttu,
Küçük kayalar düştü dev alevler saçarak.

Dünyasına baktı ki her yanı boşluk almış,
Dağın dibinde insan, tepesinde o kalmış,
Felaketin sonunda yaşayan bir çakalmış,
Çakal "yaşanmaz" dedi canla başla kaçarak.

Etraf yeniden sakin ve nefes alıyordu,
Herkes mutlu gözlerle ufuğa dalıyordu,
Herkes sevinç içinde, o bakakalıyordu.
Hata yapıyordu halk bunu doğal sanarak.

İnsanlar toparlanıp büyük bir çadır kurdu,
Hepsi çadıra girip huzur içinde durdu,
Hepsi şarkı söyledi, o öfkeyle kudurdu.
Kendine sevindi halk, kayıpları anarak.

Dağın başından baktı, toplamışlar tüm yurdu,
Bu mevsimde kurt olur, pusudayken uyurdu,
Bu mevsimde gittiler, o dualar buyurdu.
Meyve, sebze yedi halk, tıka basa kanarak.

Yavaş gidip döndüler, dağın yolları dardı,
Doyup çadıra giren ömrü aşka adardı.
Döndü hepsi olmadı, dualar bu kadardı.
Derin bir nefes aldı kökü suya banarak.

Dağda asılı çınar "iflah olmazlar" dedi,
O gördü, o bilirdi, "onlar yobazlar" dedi,
Göğe dönüp yüzünü "beni komazlar" dedi,
Çekti kökünü dağdan, intikamla yanarak.

SCKaradeniz