KININDAN SIYRILAN KILIÇ GİBİYDİ AYRILIĞIN
Kınından sıyrılan kılıç gibiydi ayrılığın.
Ansızın dikiliverdi Gönül tarlamın orta yerine, Harmanda kaldı hasadım. Nasıl saplanıverdi hançerin bağrıma, Bir çığlık atımı vakit bile bulamadan Eridi gülüşüm, Pencerenin soğuk pervazına dayanmış dudaklarımda. Zor adamım ben vesselam, Laf anlamaz, Hizana gelmez Sevda karşısında. Yalınayak, Zor bulurum bu hayatın sonunu, Her yana savrulmuş umutlarımla. Bu geliş gidişler, Daraltır vuslat aralığımı. Bir gün olacak ki, Eylül’ün hazana karışmış yapraklarında kalacak hayaller, Göreceksin. Sevgili Meğer ne çok severmişsin sonları !... Yok...! yok...! Doğru değil bu ! Hayatı beklerken asıl ben yaratmışım onları.... |
Güzel dizelerdi.
Kutluyorum.E.A.