Büyük Usta Kemal SunalŞiirin hikayesini görmek için tıklayın Ben bir Kemal Sunal hayranıydım O kadar özlemişim ki onu Biraz kendi içimden gelerek anlattım Yanlış yazdığım yerler olabilir İçimden nasıl geldiyse öyle yazdım Kusurum Olduysa af ola BÜYÜK USTAYI SAYGI VE SEVGİYLE ANIYOR SAYGILARIMI SUNARIM MEHMET AKÜZÜM Defalarca izlemiş olsak’ta bıkmadığımız Bir Kemal Sunal klasiğiydi hababam sınıfı Hatta öyle ki Aynı gece tekrarı olsa yine izlediğimizdi Güldüren adamdı o Herhangi bir repliğinin olması önemli değildi dudağında Ona bakmak yeterdi Çünkü en güzel gülümsemeyi O koymuştu yüzümüze doğal tavırlarıyla Ve bir gün Akşam üstü işten eve geldiğimde Korkusunu yenmek için uçağa bindiğini Ve korkusuna yenik düştüğü haberini gördüm Televizyon kanalında Öyle sızladı ki içim Sanki bir ağabeyim Sanki amcam Akrabam Sanki arkadaşım dostum En güzel sır saklayan ahbabımı kaybettim Şimdi; Aramızdan göçüp gideli yıllar olsa da Hala filmleri oynuyor yeşilçam kanallarında Hala ilk günkü gibi gülüyoruz ona Ne ustaydı demek bile az geliyor içimden Çünkü onu anlatmak zordu Bazen filmde ağlama sahnesi olurdu Sanki gerçek gibiydi Sanki biri Kemal abimizi gerçekten üzmüş Ve oda üzüntüsünden ağlıyor gibiydi O an onunla beraber bizimde gözlerimiz dolardı Ve başlardık onunla beraber bizde ağlamaya Vay be derdik kendi kendimize O gülen adamı Nasıl böyle üzebildiler Nasıl böyle incittiler Nasıl böyle kırdılar Nasıl der; Susardık Sonra aşık olduğu filmlerden biri oynardı Kendimizi görürdük onda Dili tutulur konuşamazdı ya hani Aslında bizi canlandırıyordu orada Gerçekten yüzümüze konan aptal gülücüğü Ve dilimizin bu kadar dönmediği O güzel anı anlatırdı bize Bakışı ve duruşunda ki mimik oyunlarıyla Öyle biriydi ki Anlatmaya bile kıyamıyorum Çünkü ne kadar yazarsam yazayım Ne kadar anlatırsam anlatayım O büyük ustayı Benim kelimelerim yetmezdi anlatmaya Çünkü biz; Çocukluğumuzu yaşadık onunla Saflığımızı gördük onun yüz hatlarında Gözyaşımızı okuduk dudaklarında Eksik kalan yanlarımızı sevdik onda Ama ecel o kadar sadıktı ki işine O güzel yürekli insanı Alıp aramızdan götürdü Ona bu güzelliği verenin yanına .... Mehmet Aküzüm |
( Şiirin Hikayesini Görmek İçin Tıklayın )
Bir Kemal Sunal klasiğiydi hababam sınıfı
Defalarca izlemiş olsak’ta bıkmadığımız
Hatta öyle ki
Aynı gece tekrarı olsa yine izlediğimizdi
Güldüren adamdı o
Herhangi bir repliğinin olması önemli değildi dudağında
Ona bakmak yeterdi
Çünkü en güzel gülümsemeyi
O koymuştu yüzümüze doğal tavırlarıyla
Ve bir gün akşam üstü işten eve geldiğimde
Korkusunu yenmek için uçağa bindiğini
Ve korkusuna yenik düştüğü haberini gördüm
Televizyon kanalında
Öyle sızladı ki içim
Sanki bir ağabeyim
Sanki amcam
Akrabam
Sanki arkadaşım dostum olan
En güzel sır saklayan ahbabımı kaybettim
Şimdi;
Aramızdan göçüp gideli yıllar olsa da
Hala filmleri oynuyor yeşilçam kanallarında
Hala ilk günkü gibi gülüyoruz ona
Ne ustaydı demek bile az geliyor içimden
Çünkü onu anlatmak zordu
Bazen filmde ağlama sahnesi olurdu
Sanki gerçek gibiydi
Sanki biri Kemal abimizi gerçekten üzmüş
Ve oda üzüntüsünden ağlıyor gibiydi
O an onunla beraber bizimde gözlerimiz dolardı
Ve başlardık onunla beraber bizde ağlamaya
Vay be derdik kendi kendimize
O gülen adamı
Nasıl böyle üzebildiler
Nasıl böyle incittiler
Nasıl böyle kırdılar
Nasıl der;
Susardık
Sonra aşık olduğu filmlerden biri oynardı
Kendimizi görürdük onda
Dili tutulur konuşamazdı ya hani
Aslında bizi canlandırıyordu orada
Gerçekten yüzümüze konan aptal gülücüğü
Ve dilimizin bu kadar dönmediği
O güzel anı anlatırdı bize
Bakışı ve duruşunda ki mimik oyunlarıyla
Öyle biriydi ki
Anlatmaya bile kıyamıyorum
Çünkü ne kadar yazarsam yazayım
Ne kadar anlatırsam anlatayım
O büyük ustayı
Benim kelimelerim yetmezdi anlatmaya
Çünkü biz;
Çocukluğumuzu yaşadık onunla
Biz saflığımızı gördük onun yüz hatlarında
Gözyaşımızı okuduk dudaklarında
Eksik kalan yanlarımızı sevdik onda
Ama ecel o kadar sadıktı ki işine
O güzel yürekli insanı
Alıp aramızdan götürdü
Ona bu güzelliği verenin yanına
....
Mehmet Aküzüm
GÜZEL ŞİİR OLMUŞ