YOKLUĞUN BÜKER BELİMİgecenin karanlığında bozulur sessizliğim yankılanır hıçkırıklarım odanın duvarlarında duyulur koridor da sanki ayak seslerin gözlerimden iki damla yaş gelir hüzün kaplar içimi boğulurum hıçkırıklarımda değişir renklerin tonu biter düşlerim sensiz geçmez gecelerim bastırsa da uyku kapanmıyor gözlerim kesildi bak sokakta ki ayak sesleri içimdeki yalnızlığı bir ben bilirim acılar sığmaz heybeme katmerlenir geçer yaşananlar gözlerimin önünden çekilir bir köşeye sessizce ağlarım yoldaş olur anılarım doğar güneş üzerime kamaşır gözlerim uyanırım hayal denizinde ki seyrimden yüzleşirim gerçeklerle acı da olsa kalırım kendimle başbaşa her yeni güne çentik atıp şafak sayarım yaptığım hesaplar tutmaz birbirini sonu gelmez nedensiz ağlamalarımın sorgulasam da neden niçinleri bulamam hiç birine sebepleri kader der çekilirim köşeme kendim yazmadım ki ben sileyim ısmarlama değil sevgim yaşarım seni içimde katık ederim ekmeğime endişelerimi hatırla verilen sözleri atma bir kenara sen değil biz diye çıkmıştık yola ... Refik 22.10.2014 İstanbul |
İnsanlar sevgilerini, nefretlerini, coşkularını, suskunluklarını içinde tutamazlar. Sesli olarak duygularını boşaltmak isterler... İşte bu gönül döküntüleri, sözcükler topluluğu acı da olsa, tatlı da olsa şiir olur. Şiirin iyisi kötüsü olmaz... Yeter ki gönülde duygular dökülsün.
Ne mutlu ki bu duyguları karşıya aktaranlara.
Şiirleriniz için kutlarım.
Gönlünüze sağlık.
Selamlar...