kısır bir sonbahar
öyle ki
hüzün bile terketti bizi

son yaz bahçelerinde dolaşır gibi
okşuyor saçlarımızı ekim serinliği
farkında mıyız
ömrümüzden bir eylül daha geçti

hatırlayan var mı
ne zaman başlamıştı bu tenha hazan seferleri
şakaklarımızda zonklayan
bu öfkeli
bu küskün
bu mahzun sevda eskisi bizim mi

neden artık eskisi gibi kanatmıyor yüreklerimizi
bir zamanlar akla ziyan acılar çektiren
o gaddar
o zalim hasret neşteri

ve neden halâ
donmuş bir damla yaş gibi öylece duruyor göz bebeğimizde
bir zamanlar vuslatı cihana bedel sevgili
ki düşte bile öpüp koklamaya doyulmazdı elleri

bu kadar erken mi kararırdı gün
bu kadar uzun muydu gece
ve bunca hayaleti ağırlar mıydı minicik bir mum alevi

bezdirir miydi bizi eskiden söyleyin
cevabını kimselerin bilmediği hayat bilmecesi

keşke
keşke
boşuna yormasak kendimizi
bu sahte gülüşlerimizden aynalar bile bezdi
kabullensek ki ne o sevda vardı
ne o sevgili

ne ölürcesine biz sevebildik
ne de onlar bizim için her şeyden vazgeçti
acınası bir tutunuştu hayata bizimkisi

kısır bir sonbahar
öyle ki
hüzün bile terketti semtimizi

farkında mıyız
ömrümüzden bir eylül daha geçti…

CEYDA GÖRK