Ekim rüzgârlarında kabaran deniz misali,
Bir cumartesi gecesi başlarsın şiire.
İyiyi doğruyu aramak olsa da tıynetin,
Kimseyi taşlamak değildir niyetin.
Pazar olur halen yazarsın.
Aşkı, sevgiyi, güzeli anlatır,
Girdabı beş yüz kere, beş yüzle çarpılmış yollarda.
İğne ile kuyu kazarsın.

Hasletinde barış ve özgürlük vardır.
Kalemin sitemkâr ama yüreğin vefakârdır.
"İşi tıkırında bir avuç insan"
Hiç bir şey anlamaz yazdıklarından.
Sen ak derken güvercini anlatmak istesen de,
Onlar akçeyi anlar.
Sen insanlık onuru var desen de,
Umurunda değildir onların yiten canlar.

Alır başını yollara düşersin,
Dağlar, denizler aşarsın.
Sabah ezanlarında, dualarda coşarsın.
Bir sevda sarar birden içini,
Yok dersin sevmenin, nedeni, niçini.
Her türlü aşkı bilirsin.
Bazen Leyla’ya yazarsın Mecnun gibi.
Bazen Mevla’ya yazarsın "kul" gibi.
Bazen sonsuzluğu ararsın "Elif" gibi.
Bazen sabredersin "nun" gibi.

Ve gecenin ortasında şiir olursun,
Hem de şiir kere şiir.
Baş kaldırın sevgisiz yüreklere korku salar.
Dilleri çözülür sevdalıların.
Herkes aşklarını anlatmaya başlar.
Yüzüne renk gelir benzi solanların.
Ayaklar altına alınan sevgiler büyür, büyür.
Hepsi doruktadır şimdi.

İnkar ettiğimiz, unuttuğumuz nice değer.
Boynu bükülmüş nice aşık.
Hepsi bizim sevdamız, hepsi bizim sevdalımız,
Değil mi aslında?
Neden mutlu yağmurlar dururken,
Göz yaşı sağanaklarında boğulmak.
Neden barışmak varken, savaşmak.
Ne hikmeti var bulutları katil yapmanın
Ve ne hikmeti var, silahlara tapmanın.
Ey özgürlük! Silahlar saldırıya geçerken, neredesin sen?

Şiir ve Yorum Mehmet Fikret ÜNALAN