DİSTOPYA
Genetik bir döngüdür hayat
Ağıt yakarak uçar hüzünbaz kelebekler İç savaşını yitirir bir gladyatör Ve pişmanlık kokar cesetler İnce işçilik ister huzur Üşüdükçe kendini yakar fiyakalı bedenler Yalanlar siner seslere Ve yanlışa köledir şüpheler Zırhtan güçtür sabır Duyguları deforme eder içgüdüler Mesafelere yol taşır insan Ve yıldan uzundur saniyeler Cümlelerde çoğalır harf kesikleri Yarasının acısını tarif edemez çocuklar Rüyalar dökülür saçlarından Ve aydın/lığa göz değer karanlıklar Kırılır hayatın imdat penceresi Saklandığı yerden çıkar kutsal ağrılar Ölmeyi yaşarken öğrenir insan Ve körlüğe imrenir yarasalar Korkunun zindanıdır her kale Gizlenemez bir tedirginlik sergiler yüzler Ölümcül hamlesini yapar zaman Ve hep yalnız kapanır gözler. . . |