Yine yağmur yağıyordu Ankaraya 
Bardaktan boşalırcasına 
Hiç durmayacakmış gibi ardı ardına 
Girdim bir cafeye çay söyledim garsona
Oturdum hemen bir cam kenarına 
Çayımda geldi ince belli bardakta

Yağmur ne güzelde yağıyordu 
Insanlar evlerine koşuşuyordu 
Toprakta kollarını açmış gel diyordu
Mis gibi kokuyordu yağmurun kokusu 
Iki üç köpek birbirleriyle oynaşıyordu 
Çöp toplayanlara yağmur bile engel olamıyordu 
Her yağmur yağdığında trafik ise felç oluyordu 

Cafede oturanlar kendi aralarında konuşuyordu
Biri yağmuru hiç sevmediğini söylüyordu 
Diğeri yağmurdan korkuyordu
Hele biri hiç yağmur yağmasın diyordu 
Biz şairler ise çok seviyorduk yağmuru 
Biliyorduk yağmurun ne demek olduğunu

Yağmur birden arttırdı hızını 
Sanki gök yarılmıştı 
Ortalık aniden karardı 
Ya bir şeylere çok kızmıştı 
Yada birilerinin ihtiyacı vardı 
Her yer bir anda karıştı 
Kanalizasyonlar taştı 
Sokaklarda yürümek zorlaştı 

Korkulu gözlerle seyredenler vardı 
Bazıları korkudan seyri bıraktı 
Hele biri bu ne ya diye isyanlardaydı 
Benim ise gözüm dışarıda elimdede çay vardı 
Yağmur ve çay ne güzel şiirler yazılırdı 
Yağmuru çay içerken izlemek ise bambaşkaydı 
Kağıt kalemde yanındaysa on numaraydı 

Yağmur hafifledi kesti hızını 
Yağmuru sevmeyenler çok mutlu olmuşlardı 
Bu seferde benim yüzüm asıldı 
Canım çok sıkıldı 
Yağmur candı 
Yağmur hayattı 
Yağmur olmazsa canlılar yaşayamazdı 
Insan nasıl yağmurla anlaşamazdı
Cafedekiler  beni çok kızdırmıştı 
Hesabı ödedim eve gitme zamanıydı.... Enes Alımcı / 28.09.2014