Beni seher vaktinin altınmeşesinde saran hüzün
Buharlaşmış pervazların garipsenecek kokusunda
Bir dikkatsizliğin yumağına çarpıp,
Ellerimi uçurumun kenarında yalpalayıp
Cennet buselerini yudumlayan hüzün


Garipsenecek tonlarca rivayet yazar
Kimilerininki sayfa kıvrımlarında gezer
Bir utanç misali yürekten süzer
Her irkilişiyle annesizliği andıran hüzün


Sessizliğin aynasının gölgelerinde buğulanan
Anın donuklaşmış gizeminde
Ve sarf edilen binlerce kelimede
Beni asıl ben yapıp
Abı hayatın damlalarında saflaştıran hüzün


Boşluğun doluluk merhametinden akan
Pürüzsüzleşmiş çizgilerin görünmez kalınlıklarında
Sabahın ufkuna uzaktan değen ışıklarda
Ve durduğu yüreğin üzerindeki sıcaklıkta
Beni sensizliğe bırakmayan hüzün


Değildir yaşamım boşluklarının gönüldaşı
Değildir bitmemiş sayfaların mürekkep taşı
Değildir her anın unutulmaz sırdaşı
Değildir hüznün arkadaşı
HATİCE TML(21.08.2014)