:)

çok güzel, beni gülümseten, mutlu eden yorumlar. çok teşekkür ederim sayın Günay.vakit ayırıp tahil ettiğniz, anlamaya çalıştığınız için de. yazdklarımın bir şair tarafından nasıl algılandığını görmek hoşuma gidiyor.:)

Her insanın “bireyleşme” sürecinde kendinde farkına vardığı ve farkına varacağı bir “yaşam alanı” mevcuttur. Yasalar, yasaklar, ekonomik-kültürel açmazlar...vb. her şey bizim dahil olduğumuz, ama bütünüyle bizim kararımız olmayan etkilere açıktır. Hiç şüphesiz, insanın kendi “ben” ini fark edip gerçekleştirmesi; yani “şahsiyeti”ni kazanması, çoğu zaman bu nevi engellerle karşılaşılan bir süreci yaşatır varlığına. Toplum içindeki “yaşam alanı”nın; yerin, konumun (statü) sınıfsal bir anlamı ve hiyerarşisi vardır. “Duruş”umuz, bu “durum”un bir sonucudur veya sonucu olduğu sürece “durum”umuza uygun “duruş”a sahip oluruz. Toplum içindeki tüm (insan, nesne, kavram...vb.) ilişkilerimizin ortaya çıkan sebep ve sonuçları, hayat içindeki “durum”umuzla alakalıdır! Ama ayrıca, kişi (kişiler) üstünde “kaza ve kader” olarak, bir başka “irade” daha “yaşam alanı”na doğrudan müdahildir. Biz, çoğu zaman üzerimizdeki sonuçları değerlendirirken bu “mutlak irade”yi ya hiç hatırlamaz, ya da “yaşam alanı”mızdaki etkilerini yanlış değerlendiririz. İnançlı insanlar, dünyada varoluşlarını “mutlak irade”nin bir hükmü olarak anlar, bu yüce karara saygı duyarlar: “tesadüf değil / bu bedende bu can”. Şaire, devamında, bu hükümde payı olduğunu söylüyor ki, bu yenidir: “ben istedim gelmeyi / benim bu yaşam..!” Şiirin diğer bölüklerinde tekrarlanan “ana-motif” durumundaki “benim bu yaşam..!” dizesi olmasa, bu yüksek sesle meydan okumayı, “tanrısal” iradenin de üzerine çıkan bir “benlik patlaması” esrikliği sayabilirdik. Halbuki şairenin maksadı, sadece dünyaya ve hayatına müdahil çevreye, önüne çıkan engellere bir meydan okumadır: “ırmaklarla coşacağım / denizlere dalacağım / bazen bir kuş kanadında / özgürlüğe uçacağım / benim bu yaşam..!” Şiirin üçüncü bölüğünde; “dut yaprağı üzerinde yaşarken, ipekten bir sevinçli gelecek düşleyen kozası içinde tırtılın kelebek zarifliğine ve özgürlüğüne inkılabı” istiaresiyle tanımlar sahibi olduğu “yaşam alanı”nı! Hayatla bağlantısı ister “pamuk ipliği” zayıflığında olsun, isterse, köşesinde yalnızlığını bekleyen “örümcek ağı” gibi sükûtu damıtsın; her koşulda, olumlu veya olumsuz sonuçları ile yaşam, bütünüyle kendisine ait bir değerdir: “gemici düğümü /ahtapot sarmalı / sarmaşıksa da / karmaşıksa da / benim bu yaşam!”
Şairenin şiirini kurarken imge ve uyak derdine düşmemesi; ama buna rağmen “doğal” bir söyleyiş içinde bizi saf, (nahif) şiir duygusuyla buluşturması, şiirinin en sağlam tarafıdır. bu yolda kozasını örmeye ve düşlerini bizimle paylaşmaya devam ettikçe, ipek bir şal gibi “tiril tiril Türkçe şiir” örnekleri çıkacaktır, diye umuyorum.