ne acılar çekti bu yüreğim
varsın gülüşünden olsun benim ölümüm
gece ayın şavkı vurduğunda pencereme
vuslata erir çoktan bedenlerimiz

dil susar gözlerde iki damla yaş belirir
hiç bir şey umurumuzda olmaz
sevişmemiz tırmandığında zirveye
bedenlerimiz kalır ter içinde
tatlı bir yorgunlukla sıklaşır nefesimiz
bir sigara içimi ara verilir
yanan mumlar birbir eridiğinde

dudaklarımızla sileriz tenimizde ki terleri
dudaklarımız da kalır tuz taneleri
sönmez yürekte ki kor yeniden alevlenir
dört duvar yaşananlara şahit olur
sanki dillenir
aşk mabedimiz inleme sesleriyle şenlenir

geçmez denilen zaman da çabucak tükenir
içimizdeki köz yeniden alevlenir
bilmem bu kaçıncı uyanışıydı bedenlerimizin
sabahın ilk ışıklarıyla duyulur ayak sesleri

gelmiştir ayrılığın vakti
gözlerimizden akan yaşlar karışır birbirine
gündüz geceyle randevusuna gelmiştir saatinde
istemeden ayrılır bedenlerimiz
bir suçlu gibi kaçar gözlerimiz
küçük bir buse kondurursun dudaklarıma
olur ayrılığın ilk işareti ...


Refik
13.08.2014
İstanbul