Kahvenin suçu yok aslında sadece biraz özledim seni...

İlk gelişim Nişantaşı’na
kaybolmam umarım
zor zahmet bulmuşum zati…

süslü püslü dükkanlar
bir de kendimi süslü sanırdım
geçince ayağıma kırmızı ayakkabılar
çay da içilmez şimdi burada
illaki kreması bol kahve
latte
neyse bizde her şey uygun prosedür
şunun şurası kalacağım iki saat
bilemedin üç olur
sonrasında çok özlerim ben
hemencecik tütüverir gözlerimde sokağım
yarı aralık unuttuğum evimin kapısı
mutlak döneceğim
minnoş’ a emanet
onunda canı var
geçen sene derede bulduk
dişi kırık tüyü dökük
bana kalsaydı uzaktan sevmelik
bakma çoluk çocuğa uyduk
onların ki insanlık
...
vakit ağır geçiyor
güneş yüz bulsa tepeme çöreklenecek
kahvenin gittikçe artarken
içimdeki demi
hafiften bir rüzgar esse diyorum ne iyi olur
şimdi tam zamanı
bir bahanem olur
sulanırken gözlerim
gözüme kirpik kaçtı…

Gülnur Ateşoğlu