Kalem tutmayı bilmez gönül, bir dile gelse
Düşman bildiğim kişi çıkıp yanıma gelse
Kılıç tutmak nedir, elim anca severdi
Güldüm| bizde vurmak değil | sevmek | esastır.

Sevgilim vardı bir zaman, yüzü gülerdi
Sırma saçlı, selvi boylu, güzel mi güzeldi
Ama nihayet, o da beni ellere verdi
Hiç bitmeyecek sandığım aşkı, belki de azdı ...

Dama kaldırdım sandığım içinde tahtlarım vardı
Biri ailem, biri dostlarım, biri | onun | içindi
Gel gör ki, gönül sarayım için kefen biçildi
Aman bilmez yaram; yine sızladı, azdı ...

Ah etmeyi bilmez gönül onu var saydı
Benden ayrı güldüğü demleri, ona kâr saydı
Beni bırakıp gittiği halde, yine yâr saydı
Keşke içinden çıkarıp ta onu, yere çalsaydı !

........ keşke sandala koyup onu, suya salsaydı
........ keşke ateşte yakıp onu, duman yapsaydı
........ yapamadı, çünkü bizde | sevmek | esastır!
........ anlamazdı ama, bizde | sevmek | esastır ...