GÜNDÜZE YÜRÜYEN KADINGÜNDÜZE YÜRÜYEN KADIN Bursa’nın dar sokaklarından geçiyordu gece boğuk sesli bir kadının şarkısını dinleyerek kaldırımlar lambalardan sızan ışıkla sarhoş kar kuytularda soğukla sarılmış uyuyordu ve evler… evler… huzura saf durmuş besmele çekerken bir kadın günahını omuzlarında dahhak gibi taşıyordu korkuları gecikmişti adımlarına adım adım adımlarına hayata savunduğu hayalleri yara almış hınç mı hırs mı bilinmez bilinmez ökçelerindan şehre bomba gibi yağıyordu gözlerinde nefretin de aşkın da denenmişliği geceliyor dağınık saçları rüzgara isyan tanrı kaç kez denemişti onu kim bilir anlayışla karşılayıp her defasında her defasında bir çocuksu hercailikle yaşamaya devam etmişti şimdi de çok farklı değildi kuytularda kaybolurken yaşamı geceyi hayalleriyle nokta nokta işleyip bir nokta gündüze yürüyecekti... yürüyecekti… safiye turhan Not:Şiirimi gerçek bir şiirie dönüştüren realduman’a sonsuz teşekkürler... |