YOKLUĞUNSensizliğe mahkûmum,müebbetim ondandır Güneşe ayak bassam benim için zindandır Her gece bir şafakla yırtılır da sonunda Her sabahı ruhuma zindan eder yokluğun Hicranlar kuşanırım siyahın her tonunda Gecelerim hiç olur günden eder yokluğun. Merhametsiz artırıp efkârımın dozunu En mağrur edasıyla takınıyor pozunu Sabrımı tüketmeye oynuyorken kozunu Yarınımı yitirir dünden eder yokluğun. Bir nihavend şarkıda hüzünlerim demlenir Özlemim için için kirpiğimde nemlenir Gözlerimde hülyalı hatıralar çimlenir Alır götürür beni benden eder yokluğun. Uykularımda bile can çekişir dururum Aynı kâbusu görür hep kendimi vururum Betim benzim sararır günden güne kururum Damarlarım çekilir kandan eder yokluğun. Adressiz bir mektubun yırtılmış pulu gibi Bir yangının etrafa savrulan külü gibi Cesedi andırırım yaşayan ölü gibi Aldığım her nefeste candan eder yokluğun. Tam en güzel yerinde yarım kalan düş gibi Temmuzun ortasında bastırır bir kış gibi Çırpınırım çaresiz kafesteki kuş gibi Çalar ümitlerimi senden eder yokluğun. Hasan Hüseyin YILMAZ |