Hersey yanar:önce teş...Beyaz kağıtlat yanar sonra,kalem yanar,mısralar yanar,şair yanar...
Sol yanar,el yanar,ev yanar...
Gül yanar,dil yanar, can yanar..
Söz yanar,göden akıyorsa eğer su yanar alev alev;
Hem de yakar...

Kor olur yanmaz dersin artık bir daha,ne ateş ne de canın; ama kor da yanar kül olur....
Ateşten geriye bir avuç kül kalır.

Varlığı ayan beyan ortada iken aslından ötede bir yerdedir kül;
-Varlığın gibi...
Alevlerini gözyaşlarınla söndüremediğin bir yangın yerinde kalandır;
-Bedenin gibi...
Kül yanmıştır bitmiştir ama gidememiştir;
-Kalbin gibi...
Gidenin arkasından bakabilecek kadar dayanıklıdır;
-Adın gibi...
Başka birşey olmaya cesaret edemediğinden küle dönmüştür;
- Aşk(ın) gibi...

Olmaktır yanmak.
Olmak ve sonra yok olmak...
Güzeldir yine de...
Yandıktan sonra anlarsın çünkü kor demek;kül demek...
Külü anlatırsın,küle anlatırsın,kalbini külle parlatırsın.
Kalp parladıkça, hasretten solan yüzün kül rengini alır...
İlk rüzgar da külle savrulup gitmesin diye;
Sıkı sıkıya pencereler kapanır, üst üste kapılar...
Ne gidilmesine izin verirsin nede o kapılar gelene açılır...