KERBELOS VE AÇLIK
Ey insanlık,
aydınlıklar diliyorsun,bakar körsün ne haddine ışık senin yozsun,gaddarsın,kibirlisin bitmez tükenmez bir açlığın var, ihtirasın Kerbelos’ın ete açlığı gibi dişlerini geçirirken derisini soyarken içindeki hayat özüne ulaşırken o doyuyor belki ama senin açlığın dehşet doyurulamaz, sana ne öğüt ne ilahi kelam sen busun, yok oluşunla beraber, tükenir açlığın, belki kendine sözde uzun hayat uladın emin ol ki o hayatı hiç istemezsin gerçekse işte o zaman haline belki acırım, |
Yinede şiir aslında iyidi
Şaire değil ama şiire haksızlık etmiş oldum