Hüznün Yaprakları
Hüznün yaprakları dökülüyor içimde usulca ve sessizce
Hasret rüzgarları esiyor hep gönlümde dilediğince Sonbahar yağmurları çiseliyor ruhumda ince ince En az yıldızlar kadar uzağım neşeye, sevince. Kederler bedenimi sarıyor ateşten bir elbise gibi Sıcaklığıyla yanıp kavruluyorum kuru bir yaprak misali Gözlerimin önünden gitmek bilmiyor sevdiğimin hayali Sararıp soluyor benliğim hazandaki bir güle dönüyor hali Bir yalnızlık senfonisi çalınıyor sanki kulaklarımda İsmin yankılanıyor dağlarda, çatlamış dudaklarımda Aşkın gözyaşları akıyor sicim gibi solgun yanaklarımda Elem yüklü bir seyranım hiç derman yok ayaklarımda Gözlerim dalıp gidiyor kan kızılı bir ufka bakarak Açıyorum gönül sayfalarını aşkımın yaprak yaprak Okuyorum bir bir onları içim hep kan ağlayarak Yırtıyorum tek tek hepsini yüreğimi dağlayarak. Bir sonbahar gecesi çekip gittin beni ardında bırakıp Ruhum açmazlarda, isyanlarda hep hasrete demir atıp Talan ettin tüm dünyamı harab ettin beni yakıp yıkıp Anlıyorum ki hata etmişim o tatlı sözlerine kanıp. |