Elimi tutup çocuk gibi,

Yüzümü çevirerek çavlana,

Tefekkür eyledi beni.

Yüreğim elimde ayağım ekstrem



Bakışım kaldı uçurumun cenahında.

Tasvir etti yüreğim çığlığımda.

Benim elimi tutsa da, bıraksa da,

Hezimet sardı onun vezdinde.



Tılsımlıydı varlığıyla duruşu.

Ben anlamadım enstanteneye yakalanışımı.

Gelme dese de ayaklar uygun adım müteakipte.

Sesim soluğum katılgan izinde.



Böyle alışık mı bu gönül iz sürmeye?

Nereden çıktı durup dururken kaderimde?

Bana hissettirmeden tecessüs eyledi.

Araz halde beden yerde sedirde.



Eza ve cefaya saldı dertte ki başım

Kimseye diyemedim kuşkum sirayette

Bedenimi ruhumu her an teslimiyette

Nesir istemez manzume beğenmez. İlle de şiirimin içinde.





(Çavlan/Şelale), (Tefekkür/Sebep sonuç ilişkisi), (Extreme /En uçta), (Cenahında/Kuş kanadı), (Enstanten/Diyaframdan geçen ışınların sensör de ne kadar kaldığı), (Müteakipte/Takip eden), (Katılgan/Hücreleri şekilsiz maddeler arasındaki boşlukları dolduran), (Tecessüz/Belli etmeden kendini ilgilendirmeyen şeyleri öğrenmeye çalışmak.), (Araz/Sağır Dilsiz), (Sirayet/Hastalık)