BİR MELEK GİBİ UYURKEN...Küçücük ellerine saklamış şekerini. Yüzü gözü gözyaşlarıyla lekeli… Kıvır kıvır saçları Alnına düşmüş… İçindeki acıyı silemez zaman. O mâsum yüzünde acı duygular, Kapatsa gözünü hep karşısında, Ne yapsa kaybolmaz o silik hayâl… Uykuya dalsa bir an, Titrer, uyanır, Uzanır elleri karanlıklara, Arar annesinin sıcak nefesini, Ne yazık, tutamaz şefkâtli ellerini, Yorganın içinde sessizce ağlar… İçinde biriken anlamsız keder, Nedendir bilemez, onlar nerdeler? Gelen geçen okşasa da saçlarını, Onun beklediği ana kokusu, Gözleri kapıda umutla bekler… Kıvrılıp uyumuş bir yavru kedi Erimiş, düşmüş bir tarafa Elinden şeker… Daldığı rüyâlar getirmiş onu, Özlemle sarılmış annesine, gülümser yüzü, Bir melek gibi uyurken, pembe ağzından Dökülüyor, hasretle, o ‘ANNE’ sözü… Kırılmış şimdiden kanadı, kolu, Kahrolası savaşların vurduğu çocuk, Daha süt kuzusu, gözü yaş dolu, Büyümeden hayatın yorduğu çocuk… Hâlenur Kor Hangi yüze baksam elemli bakış, Gözlerde sönmüş ışık, umut kalmamış. Bitsin! Bitsin artık bu savaşlar, bu şiddet! |
Bebeklerin ulusu yok
Başlarını tutuşları aynı
Bakarken gözlerinde aynı merak
Ağlarken aynı seslerinin tonu
Bebekler çiçeği insanlığımızın
Güllerin en hası,en goncası
Sarışın bir ışık parçası kimi
Kimi kapkara üzüm tanesi
Babalar,çıkarmayın onları akıldan
Analar,koruyun bebeklerinizi
Susturun,susturun söyletmeyin,
Savaştan,yıkımdan söz ederse biri.
Bırakalım sevdayla büyüsünler
Serpilip gelişsinler fidan gibi
Senin,benim,hiç kimsenin değil
Bütün bir yer yüzünündür onlar
Bütün insanlığın gözbebeği
Bebeklerin ulusu yok
Bebekler çiçeği insanlığımızın
Ve geleceğimizin biricik umudu.
ATAOL BEHRAMOĞLU