Ağrıyor başım gecenin en uykulu yerinde
Çarpıyor pencere kenarına uykularım
Kabus da değil aslında yaşadıklarım
İnsanca yaşamak adına
İnsanlık öldürülüyor
Ondandır bölünmüş acılı uykularım

Yüreğimde biriken binlerce yeşil baloncuk
Güvercin olup uçuyor gökyüzüne
Ateşler yakıyor yüreğimin özgür kuşlarını
Tek kuşuna bedel bir ömür
Sonsuz idealler bir anda yok oluyor


Hiç uğruna ölümler sokağında
Düşüyor beyaz güvercinler
Ayaklarımın yanına ürperiyorum
Susuyor çocuk gülüşlerim
Suçluymuş gibi

Sallanıyor binlerce insan
Dar ağcına kurulmuş salıncakta
Bir sağa bir sola
Bir geri bir geri

Bir karıncayı bile öldürmeyen ben
ölümleri seyrediyorum çaresizce
Yollara dökülmüş mülteci isyanlara
koşuyor çırpınan yüreğim sessizce

Ölüm tek kurşunsa eğer
Ben tek kurşunluk ölümlerde
Binlerce kez ölüyorum
Yeter artık yeter diyorum