İzmir
Her günün sonunda başlayan bir hüzünle
Sabahı dar ederek Kızıl,kadife bir aydınlıktan Güneş bir başka doğar İzmir’e. Özlemle, sevgiyle sarıp kucaklar koca kenti. En güzel kokularını yüklenip gelmiş Rüzgârları takıp peşine Usulca dolaşır sakak sokak,cadde cadde. Martılarla,balıklarla şakalaşarak Ve saatlerce en yükseklerden bakarak Sarar sarmalar ölümsüz aşkını. Gece ufukta belirirken sessizce Sevgilinin o eşsiz güzelliğine Biraz da uzaktan bakmak gayretliyle Büküp boynunu, O güzelim turuncu rengiyle Asılı kalır havada Kendi güzelliğini seyreder lacivert sularda Ve neden sonra Yeniden başlayacak bir ayrılığın hüznüyle Kocaman bir portakal olup , Usulca düşer İzmir’in lacivert kucağına. Canan Yönter |
"İzmir" ah unutulan kaderine terk edilen büyük şehir