Elif Gibi Sevmek
Gün, sevdasının peşinden gider,
Gece, gündüzün peşinden… Kavuşmak yok… Vazgeçmek imkansız; Elif gibi, dümdüz. Ama ben, ne geceyim ne de gündüz. Gönül kavuşmek ister sevdasıyla, Göz, buluşmak ister. Hem acıysa acı! Geceninkinden de beter; Gündüzünkinden de beter! Hiç değilse bir yerde, Gün, geceye hayat verir ölümüyle; Gece’nin kanı karışır gündüze… Gün, geceye geldiğinde; Her yer biraz İstanbul olur, İstanbul da biraz sen… Gece, muradına erdiğinde; Üsküdar, Kız Kulesi, gök ve yer, Bir aşk namesi olur, adını söyler. Her yer biraz İstanbul kokar, Name sen kokar; İstanbul sen! |