kendi mavi gölgesine boğulan denizim
etimden çekilen kan
işte buradan
tam buramdan
yanaklarıma püsküren duru yangın
işte
işte sensizliğin içime yayılışını izle
kendi maviliğine boğulan denizim


olmasın
solmasın mavi kıvılcımları yaramın
bedenimizi aşk kılan tufan

ruhumu ıslatan yağmur
yanaklarımdaki acısu
bakışlarımızı kapkara kavuran mirâç
hangi mâhir gözlerinin ardına pusu kurmuş
hangi
içinde düğüm düğüm burkulup yatan sızı
gülüşümde ki deprem
göl yatağındaki fırtına
buram buram
her an kopacak gibi duran bir kıyamet
alır beni yamacına


rüyalardan yastığıma dökülen yapraklara
mum yaksın evde kalmış kızlar
bez bağlasın puslu yakarışımın kurumuş dallarına
karanlığı silkeleyen kanat çırpışlarıyla melekler
her sabah
çocukluğumu bıraksın
rüyalardan yastığıma dökülen yapraklara

incitmez izimin sessizliği zamanı
bu nergis kokulu körpe sevdam benim
benim bu her iklime ayrı yaralar açan çiçek
bu çocuk
bu küçük kız çocuğu
varsın kalbimin gölgesinde serinletsin sevdasını
soyum tükenirse ruhum incinmez
incitmez izimin sessizliği zamanı

akşamüstü
nefesinden alıp denize katan
salaş rüzgâr
simit
çay
kokusuyla bekledim
şimdi ay vuracak durgun yüzüne denizin
bir çığlık düşecek aramızdan
yırtılacak gerçekle hakikât /

ve yine
suskulara
lâl olacak dil
sükuna erecek yineden.!
ve leyl libasını çektim üzerime
dilim
yüreğim
kalemim
sıyah-ı mâtem.!

Can şâirem dolu dolu sevgimdesin yüreğinden öpüyorum...