Bir ses böler geceyi
Tam orta yerinden
İner göklerin kara bulutları
Gözlerimizin ışığı üstüne
Yaşamanın ağırlığı çöker ağıtlar üstüne

Kâğıttan gemilere yüklediğimiz yaşamak sevinci
Varamadan son limanına
Dudaklarımızdan gidenlere türküler dökülür
Bir de acının koynundan çıkıp gelen düşler

Gözümüzden dökülenler yakar özümüzü
Nefesimiz sığmaz içimize
Yok saymak isteriz o anı
Gencecik yaşında sonsuzluğun yollarına düşüp
El sallayan çocuklar gitmesin diye
Durdurmak isteriz zamanı umutsuzca...
İsteriz de gücümüz yetmez çaresizliğimize

Söyleyecek söz bulamaz dilimiz
Kelimeler yürümez kalemimizden
İçimizde usul usul yanan bir ateş
Güle güle diyebiliriz ancak
Güle güle güneş yüzlü çocuklar

Ve suskunluğumuza saklarız
Esaretinden kurtulamayacağımız
o gencecik bakışları....


Her şey yalan ölüm gerçek sözünün
Doğruluğundan şüphemiz olmasa da
Yine de kabullenmek istemiyor insan genç ölümleri...

Mekânın cennet olsun Sevgili Mehmet.:((

Gözyaşı gibi bir şiir !
O koca koca damlaların,
Acı sı da çok derindir
Ve hepsi de "Mehmet" içindir...

O'nun ruhu ne hazin çizilmiştir !
"Şimdi sen
En parlak yıldızımızsın..." denmiştir
Güzel insanlar ölünce öyledir ?
Böylece güzelliği bile,
Bir İnsana yüreğini yırta yırta söyletir !...

Yeryüzün de ayrılık acıları,
Gökyüzün de hasret rüzgarları
Mehmet hasret kulvarını zor da olsa aştı
Gökyüzünün "Parlak yıldızlarına" çoktan karıştı...

Örnek oldu bize ruhunuzun dostluğu
Gördük ki sözün doğrusu,
Mehmet hala şiirinizde,
Soluk alıp verip duruyordu !!!...

Sizlerin vefanıza teşekkür ve minnet,
Ölene de rahmetler dileriz !!!...