Karanlığı kefen diye giyenlerin hikayesi bu eser...Yaşayan bilir ve sağar yüreğinden,o kefen diye giyilen karanlıklarda alın terini...hayatını...geride kalanlarını...hayallerini...umutlarını...geleceğini mısralara damla damla ve bizlere de,omuz vermek düşer bu ekmeğini taştan çıkaranların hikayesine...heran gelecek bir telefona...kapı ziline ve acı habere sarmalamış bu ailelerin hayat hikayelerinin yüreğine inmek ve omuz vermek,yanınızdayız demek var ya...belki de bundandır bu nadide esere omuz vermek gibi düşmelerimiz...yüreğimizden sağdıklarımızı cümlelere döküp de merhaba deyişlerimiz...

“Essalatü hayrul minen nevm,
Açtım pencereyi ezan-ı muhammediye doldu içime......”


Namaz uykudan hayırlıdır,diyen o saba makamındaki tebliğe kurulmuştur yürek ve sarmalanmıştır yüreğine açılan pencerede Ezan-ı Muhammedi...Ve,içimize dolar yeraltı nehirleri gibi sessizce ezanların yanık saba makamındaki davetleri...


“Güneş doğmadan durdum namaza.
Ağaran günü başka makamlarla karşıladı
Bahçeme sığınmış bir bülbül....”


Ve,başlar gün doğmadan bülbüller niyaza...bir ulvi koro oluşturur tüm canlılar,zikirleriyle evrenimizde…her ötüşünde başka bir makamla müjdeler bülbüller yeni günü,annesinin çeyiz hediyesi yün seccadesinde,secdeye gitmiş alınlara aksederek her güne...yumuşaklığında kaybolur alınlar ve yürekler,secdelerin "Sübhane Rabbiye'l a'la" ( Rabbim her çeşit kusurdan münezzehtir)diyerek, Evrenin Yaratıcı’sına teslim oluşlarda...

........................


“Bir ölgünlük vardı bu yıl baharda,
Yüreğimde bir taş ağırlığı,
Söğüt dalları suya eğilmiş,
Anamın dudağında ihtiyar bir dua.
Gündoğumun da beni yolcularken,
Peşin bir amin’i vardı her daim ...”


Nedendir bilmem...dillendiremediğim bir sessizlik ve neşesizlik vardı baharlarda ve yüreğimde...sanki taş gibi oturmuş bir karanlığın aymaz sancısı vardı dünyamda...söğüt dalları da secdedeydi,sulara değdirerek alınlarını gündoğumlarında....Şairemiz,söğüt dallarının suya eğilmelerini öyle güzel resmetmiş ve örtüştürmüş ki içindeki zaman dilimi ve ruh haliyle...Ve,annenin de ayrı bir mekanda da olsa aminleri dalga dalga yüreğimize serinlikler üfürmede o an...öyledir değil mi,anneler ve çocukları arasında şimdikilerin terapi dedikleri bir ruh teması her an vardır...yaşamlarımızda olmasalar da...Ve,anneler,her duamıza,daha yola çıkmadan,söylemeden peşin peşin amin derler,bizler duymuşçasına...buradaki peşin amin,kelime grubu da harika bir hissediş ve farkedişi betimlemiş koca bir anlam...



“Nedense,
Her mayıs’ta yutar
Kara kuyular nice yıldızları.
Nice evleri ışıksız,
Nice gözleri ağıtsız bırakır...”


" Şairemizin konuyla ilgili mazi hafızası geniştir...Yaşamının direği...kardeşinin mesleği ve geçmiş yıllara dair bu konuyla ilgili herşey en ince ayrıntısına kadar,kalmaz mı sonsuza kadar tüm ruhumuzda..?Belli ki,mayıslarda gelir kara haberler madenlere dair...Ve,yıldızları yutar o kara delikler mayıs aylarında,tıpkı gökyüzündeki kara delikler gibi...Ve,nice evler babasız,evlatsız kalır ve ışıklar söner de söner...geride,ağıt yakmaya gözyaşları kalmamış dullar ve etrafa boş boş bakan çocukların bakışları ve yürekleri kalır...



“Başı eğik büyüdük,
Yetimlik,yokluk gibi sarılmış cana,
On dördünde karalara bulandım,
Korkardım kavgalardan,
Kalp kırmaktan da,
Çekinirdim hakkımı aramaktan
Ama korkmazdım ölümden.....


" Ondördünde yetimliğin acısını tatmış bir yürek avazı var mısralara sarmalanmış...daha yaşanacak günler varken”yazgı”yetim diye yazılmış alınlara ve yürek o günden sonra kıyamamış hiç bir cana...ezik yürek...ezik,filiz iken kırılmış duygular...O ölümün yüzünü can babada gören yürek,asla korkmaz ölümden...hakkını aramakta,derinlere gömülmüş kanadı kırıklığın yansıması belki de canavar duyguluların naraları karşısında sessiz kalmak...

....................

“Her şafakta,
Yeni bir umutla atılırdık kollarına ölümün,
Yavuklumuz gibi,
Yarınımız gibi sarar sarmalardık… “


Yarınımız gibi sarar sarmalardık yeni günü...hasretle uğurlarken kardeşimizi karanlık dehlizlere…maden galerilerine...her gün...hergün ölümün kollarına,bile bile atılırdık kapıda uğurlarken canımızı o karanlık yollara...ölümün kollarına yavuklumuz gibi,bile bile ölüme sarılırdık...işte bizim evde böyle başlardı sabahlar yeni güne..kara elmaslara gidişlere…


“Yoksul olmaktı suçumuz....
Kurban olduk ,küçücük ihmallere,
Ben de bir yetim, bir dul,
Bir ihtiyar ana bıraktım geride.
Beklerler beni her iş dönüşünde …
Her kampana çalışında,”
“Ha geldi, ha gelecek, diye.
Ölmez bir umut kalır yüreklerinde,
Alışılmaz ölümlere......”


“Mayıs soğuktu domur, domur
O şafak ta,
Kefen diye giydik karanlığı,
Dilimde türkü, omzumda kazma,
Düşümde elif’im, düşümde gül kokusu…
Kapı önünde bıraktım
Gül goncamı,
Ay yanığımı,
Bahar gülüşlümü,
İndim kuyuya…
Bir ses…
Bir sessizlik…
Bir çığlık…
Beklemek düştü payımıza…
Cesetlerimizin bulunmasını beklemek…”

.........................


Bir şehit madencinin yüreğinden böyle dökülür mutlaka sözler...dul kadınlar…yetim çocuklar ve gözü yaşlı analar kaldı geriye...her kampana çalışı...her kapı çalınışı...her "geliyorum,evde alınacak birşey var mı..? "diyen seste umut vardı...bayram yerlerine dönerdi evdekilerde ve günyüzüne çıkan kömürün aydınlattığı yüzlerde…


“Vurdum kazmayı yüreğime, mezar niyetine
Boğazımızdan geçen her lokmada kömürün karası
Kısa olan ömrümüz değil,
Derin olan yoksulluğumuz.
Yoksul olmasak,
Hiç öper miyiz her sabah
Çocuğumun alnını,
Anamın elini,
Elif’min gül teni yerine
Ölümün solgun dudağını......”


Vurulan her kazma,belki de ölüme davetiye...çoluk çocuk her yediğimiz ve boğazımızdan geçen lokma,sanki kömürün karası…ömrümüzün kısa oluşu,maden ocaklarımızda kalışı naaaşlarımızın,hep fukaralıktan...olmasak yoksul,her sabah çıkarken o kara deliklere girmek için,öper miyiz anamızın elini,çocuklarımızın yanağını...öptüğümüz aslında ölümün solgun dudağıdır...işte bile bile lades bizimkisi de... Günlerdir,haberleri izliyorum ve kan çanağı yüreğim...dikkat ettim,arkada kalanların yüzlerine ve kyafetlerine...fakirlik...yetmemişlik...çaresizlik...kalabalıklarda yapayalnız kalakalmışlık...fukaralık be şairem...ne diyeyim ben şimdi ne diyeyim ben,o ambulans sedyesi kirlenmesin diye çizmesini çıkarmak isteyen kara tenli yiğidime...işte böyle bişey sanırım yiğitlik...ezilmişlik...beyaz olana yaklaşmamak,tıpkı umutlarımıza yaklaşamamak gibi...


“Ardım sıra dualar okumadın mı anacığım..?
Umutlu ve de kederli kara yüzüm yerine ,
Ciğerleri karbon monoksit dolmuş
Yanmış bir ölüyü mü,getirip bıraktılar önüne…”


Ey benim kömürün karası gibi bahtı kara anam ey...ey ki ey...ömrü ardımızdan dualarla geçen anam ey...biliyorum o tertemiz dualarla anıyorsun beni şimdi...ellerin koynunda değil mi..! çaresizsin değil mi...! dünyanın hangi parası geri getirir bu kara yüzlü yiğidi sana değil mi..! Ah anacım ah,ben görüyorum seni ta buradan...ciğerleri gaz dolu bir beden bırakıp gittiler evine değil mi..! Sağlığımda kömür karası,ekmek parası yüzüm yerine,üç günlük dünyada onuruyla savaşan bir yiğidin yanmış cesedi var değil mi yanında..Yüreğine gömdüğün...Bilirim ki,tüm ağıtları bir deste gül ve dua olarak bırakırsın kara tümseğin altında yatan bahtı karalı oğluna..."


“Çıkınım da yeşil soğan,çökelik
Yoksul yanımız,açlık ve sefalet kokuyor,
Korkaklık ve ezilmişlik diyarını yurt tutmuşuz bir kere…
Öldük hepimiz…”


ah şairem ah ki ah...ne yamandır bu açlık...sefalet...yoksulluk ve çaresizlik...ve,bunların koca dağlar gibi üzerimize yığdığı o ezilmişlik ve korkaklık...27 senelik meslek hayatımda görmediğim,tanık olmadığım,dinlemediğim,hissetmediğim şey kalmadı yaşama dair...sınıfta bayılan öğrenciyi hastaneye götürdüğümüzde,muayeneyi bitiren doktor dedi ki bana:-Hocam,öğrencimizin üzülecek bişeyi yok...sadece açlıktan bayılmış...önce karnını doyuralım..dedi...Ve,daha sonra öğrendim ki ağzından öğrencimizin,dükkandan bozma bir odada kalıyormuş tek başına ve o hafta gelmemiş kara ekmeği ve patatesi..üç gündür ağzına bişey komadan,gelip gitmiş okula...hep derdim mesai arkadaşlarıma...bu çocukların aile yapılarını inceleyip,rapor edelim dersine giren öğretmenlere..diye..Çünkü bunlar hangi şartlardan geliyorlar bize...anlayalım hallerini ve yardım edelim,derdim...of ki of şairem...neyamandır...yoksulluk..açlık...fukaralık...ezilmişlik...itilmişlik...toplumdan haksız soyutlanmışlık...yüreğimde faylar harekete geçti eserinizdeki mısraların hüzünlere bulanmış avazlarında…


Şairem…tebriklerim çokça, bu madenci ailesi,kömür ve şehitlere dair herşeyi mısralara nakış nakış işlemenizdeki ustalığa...hassasiyetinize...yaşadıklarınızı dillendirişinize...yüreğinizden sağdıklarınızı bizimle paylaşmanıza..içtenliğinize...ve,bu nadide eserin ölümsüzleşmesine vesile olan her damla kavram ve kelimeye çokça tebriklerim ve dualarım....selam ve saygılarımla...


serin mavi tarafından 9/14/2014 9:13:34 PM zamanında düzenlenmiştir.

...ÖLÜM ORADA BEKLER....

Sabah erken uyanıp gittiler iş yerine
Bilmezlerdi orada ölüm onları bekler
’Ya BİSMİLLAH ’ diyerek,indiler en derine
Kara bulutlar çökmüş,ölüm onları bekler....




Kiminde gülücük var kimi gamlı tasalı
Asansöre bindiler ağır aksak kasalı
Yavaş yavaş soldular yeri duman basalı
Gözler kanlı yaş dökmüş, ölüm onları bekler....


Onlar içerideyken dışarıda feryat var
Ana baba ağlıyor Sevgiliye her yer dar
Evlat figan ediyor dilinde hep ah-ı zar
Kader belleri bükmüş, ölüm onları bekler....



Güman üç dörtte iken Ölüm yüzleri aştı
Acı haber hemencik Yurdun dışına taştı
Tanıyan tanımayan gözlerden akan yaştı
Acı ciğeri sökmüş, ölüm onları bekler....



Şimdi birlik zamanı hep beraber el ele
Hanelerde Fırtına her şeyi verdi sele
Fatihalar dökülsün onlar için her dile
Korku onlardan ürkmüş,Ölüm onları bekler....



13 / 5 / 014


IŞIK Mehmetali




Yüreğine kalemine sağlık üstadım
__________________________________Saygılar Rahmetle anıyorum Maden şehitlerini