NE OLUR SON KEZ SAMİMİ OLALIM
Tedbirsizlik söndürür ocakları.
Umutla bekliyor eş, çocukları. Kefen gibi sarmış bot, gocukları. İmdat!..diye sesler gelir derinden. Yetkililer doğrulur mu yerinden... Yürekler ak yüzler kömür karası. Helal son kuruşuna dek parası. Hakkı yenir kanar yürek yarası. İmdat!..diye sesler gelir derinden. Yetkililer doğrulur mu yerinden... Patron takmış sepetini koluna. Sinsi sinsi gider kendi yoluna. Bakınmaz duyarsız sağ ve soluna. İmdat!..diye ses geliyor derinden. Yetkililer doğrulur mu yerinden... Haksızları korumaya alanlar. Sıralıyor bir bir garip yalanlar. Göz yaşıyla garip, yetim kalanlar... İmdat!..diye ses geliyor derinden. Yetkililer doğrulur mu yerinden... Şehitleri dualarla anarken. Sevdikleri için candan yanarken. İhmali olanı özden kınarken... İmdat!..diye ses geliyor derinden. Yetkililer doğrulur mu yerinden... Ne olur son kez samimi olalım. İhmali olandan hesap soralım. Saatleri sabahlara kuralım.. Kulak verip sese kurtar ölümden. Haber getir bana gonca gülümden... Emine Balı Oğuz |
Albenili dizeleriniz hoş.
Beğendim...
....................................... Saygı ve Selamlar...