kara güneşin evlatları
ne bir şiir unutturur içimizdeki acıyı,
ne de bir gözyaşı kurur gidenlerin ardından.. bu kömür karası hayatın, gözyaşı da kan kokar, kim bilir kaç can daha yakar, .... şimdi, yok saysınlar bedenimi, ruhum o yangınla eriyip gitti.. yok saysınlar gözyaşlarımı o da bir çocuğun öksüz kalan yüreğine gitti.. ve öldük biz bu kara mezardaki aydın yüreklerin içinde, umutlarımız da o gözyaşlarında boğuldu gitti... kara güneşin evlatları yok olup gitti karanlıkta sustu yürekler ve kan koktu dünya.. ... kara günün asıl sahibi! gömecekseniz bu feryatları, bu gözyaşlarını, ahını alacaksanız anaların, ahireti beklemeden son bulsun günahlarınız.. |