Bankta oturmuş,
beli bükülmüş,
ihtiyar nine gördüm
Nasılsın anneciğim diye,
hemen yanına oturdum

Çok dalgınmış meğer,
birden bire korkuttum
Aniden irkildi,
titreyen sesiyle,
sen kimsin be oğlum?

Dedim- anneciğim,
nasıl geldin buraya,
ev ne tarafta,
kaşlarını çattı,
yüzüme sertçe baktı

Çoluk çocuk yok,
fani dünyada,
Hem ikide birde,
anne deme bana
sakın ha! bir daha
Yersin yüzüne şamarı,
konuşmam küserim vallahi

Peki teyzeciğim dedim,
hadi çay içelim,
şu masaya geçelim
Yardım ettim kalkmasına,
çayları söyledim garsona,
Gülüyordu gözleri,
mırıldandı anlaşılmadı sözleri
iltifata hasretti

içince çayı toparlandı,
derinden derine çekti ah!
konuşmaya başladı

Oğlum hayat böyle,
“bir üzüm tanesi verir
yüz tokat vurur dünya”
Güvenme, kıza oğlana
Hele,hele torunlara

Olmaz olsun,
üç oğlum iki kızım
on torunum var
Gönülleri dar, evleri dar,
huzurevi dar, dünya bile dar
Yüce Allah’tan dilerim,
benden beter olurlar

Öksüz kaldı onlar,
nasıl çileler çektim,
nice sıkıntılar
Daha da çekmekteyim,
huzur evine azıttılar,
ne gelen, nede giden var

hatıralardan uzak,
hasretten içim alev alev yanar

Oturduğum mahalle,
küf kokan sokaklar,
hele konu komşu can arkadaşlar,
O, dar sıcacık evim,
tütüyor burnumda buram, buram
Soruyorum
yapılır mı anaya bunlar?
Vallahi yapmaz,
vahşi hayvanlar

Kimi doktor, kimi subay,
kimi hâkim oldu
olamadılar insan,
Anne huzurevine kondu,
yetmedi hasret ateşi attılar
Ruhumu kalbimi,
cayır cayır yaktılar
Seksen beş yaşında
hem de anneyim,
Ne olursa olsun,
burnumda hasretle,
tütüyor torunlar

Gözlerinden,
siyim siyim akıyordu yaşlar
Baraj kanalı olmuştu,
yüzündeki derin kırışıklar
Yayıldı yüzünün her tarafına,
gözünden akan yaşlar

Sonsuza baka kaldı,
derinleşti birden bire bakışları
Yavaş yavaş kalktı,
oturduğu sandalyeden,
işte geliyor,
torunlarım ile doktor oğlum derken,
Baktığı yöne başımı çevirdim,
Yere düşmüştü,
oğlunun ismini sayıklarken

Hiç direnci kalmamıştı
nabız atışları zayıftı,
Ölmüştü nine,
oğlunun ismini söylerken

Bekir Özcan-Borborunbekir